بدان که غربت دو معني دارد:

1 - دوري از خاندان و وطن و شهر و ديار.

2 - کمي ياران و اعوان.

و آن حضرت - که جانم فدايش باد - به هر دو معني غريب است. پس اي بندگان خدا! ياري‏اش نماييد، اي بندگان خدا! او را کمک کنيد.

و مطالبي که در عزلت آن حضرت‏عليه السلام آورديم بر معني نخستين غربت نيز دلالت مي‏کند و آنچه در حديث امام جوادعليه السلام گذشت که فرمود: هرگاه اين تعداد يعني سيصد و سيزده نفر از اهل اخلاص برايش جمع شدند، خداوند امر او را ظاهر مي‏سازد... بر معني دوم غربت دلالت مي‏کند. پس اي انسان خردمند! کمي تأمّل کن و ببين که چگونه سال‏ها و قرن‏ها گذشته و اين تعداد براي آن حضرت ميسّر و جمع نشده است که اين قويترين شاهد بر غربت اوست.
 

و دليل ديگر بر اين معني روايتي است که در بحار از غيبت شيخ طوسي نقل شده اين‏که: نفس زکيّه جواني است از آل محمدعليهم السلام، نامش محمّد بن الحسن که بي‏جرم و گناه کشته مي‏شود و چون او را بکشند نه در آسمان عذرخواهي خواهند داشت و نه در زمين ياوري. در آن هنگام خداوند قائم آل محمدعليهم السلام را با گروهي برمي‏انگيزد که در نظر مردم از سرمه نرم‏ترند. وقتي خروج نمايند مردم به حال آن‏ها گريه کنند، چون مي‏پندارند که ايشان به سرعت به دست دشمنانشان نابود خواهند شد، ولي خداوند مشارق و مغارب زمين را براي آنان مي‏گشايد، بدانيد که آن‏ها مؤمنان حقيقي هستند. آگاه باشيد! که بهترين جهادها در آخر الزمان خواهد بود. [1] .

مي‏گويم: تشبيه ياران آن حضرت به سرمه، به خاطر کمي آن‏هاست و دليل بر آن اين است که فرمود: مي‏پندارند که ايشان به سرعت به دست دشمنانشان نابود خواهند شد. و نيز دليل و مؤيّد اين معني روايتي است که در بحار از امير المؤمنين علي‏عليه السلام آمده: اصحاب مهدي‏عليه السلام جوانان هستند، بزرگسال در ميان آن‏ها نيست مگر همچون سرمه چشم و نمک در غذا - که کم‏ترين چيزها در غذا نمک است -. [2] .

و بر هر دو معني غربت دلالت مي‏کند فرمايش امير المؤمنين علي‏عليه السلام در حديثي که در کمال الدين روايت شده فرمود: صاحب اين امر همان رانده شده فراري يگانه و تنهاست. [3] .

و در همان کتاب از داوود بن کثير رقّي آمده است که گفت: از حضرت ابوالحسن موسي بن جعفرعليهما السلام راجع به صاحب اين امر پرسيدم. فرمود: او همان رانده شده يکتاي غريب پنهان از خاندانش مي‏باشد که خونخواه پدرش خواهد بود.